استفاده از چنین کلماتِ به ظاهر جذابی هیچ‌گاه واقعیت‌ها را تغییر نمی‌دهد و تبعاتی که کارشناسان نسبت به آن هشدار می‌دهند اگر در کوتاه مدت بروز نکند، در بلند مدت گریبان گیر کشور خواهد شد.

بسیاری از بحران‌های محیط زیستی کشور ناشی از این نگاه برخی مدیران دولتی است. آنها اعتقاد و توجهی به هشدارهای کارشناسان و فعالین محیط زیست ندارند و راه خود را در پیش گرفته‌اند. بارها در مواجهه با نقدهای فعالین محیط زیست نسبت به انتقال آب بین حوضه ای در اظهاراتی، اقدامات کشورهای حاشیه خلیج فارس در شیرین سازی آب را توجیهی برای اقدامات خود قلمداد می‌کنند.

محمدحسین معماریان عضو هیئت علمی دانشگاه یزد در نکوهش این امر می‌گوید؛ چون کشورهای حاشیه خلیج فارس از این آب استفاده می‌کنند دلیل نمی‌شود ما هم به آلودگی آن اضافه کنیم و بهتر است ما به جای شرکت در این مسابقه آلودگی محیط زیستی به صورت حقوقی این عمل کشورهای حاشیه خلیج فارس را به چالش می‌کشیدیم.

در واقع معضلاتی که امروز در مناطق مختلف کشور شاهد آن هستیم ناشی از بی‌توجهی به نظرات کارشناسان و دانشگاهیان است. در راستای همین سیاست‌ها، اواخر سال گذشته طرح انتقال آب خلیج فارس به شهرهای جنوبی استان فارس کلید خورده است و پیش بینی می‌شود این کار ظرف مدت ۲ سال به پایان برسد. طرحی که گفته می‌شود در فاز نخست، آبشیرین کن آن در اراضی شهرستان پارسیان استان هرمزگان احداث می‌شود. در چنین شرایطی اگر قرار است به نظرات دانشگاهیان توجه نشود و سیاسیون شیرین‌سازی آب خلیج فارس را تنها راه مواجهه با بحران بی‌آبی بدانند، حداقل نگاهی عادلانه برای بهره‌مندی مناطق مختلف به‌ویژه شهرهای ساحلی از چنین طرح‌هایی داشته باشند. بدون شک مردم ساحل نشین بیش از سایر مناطق مستحق بهره‌مندی از این آب هستند.

عسلویه یکی از شهرهای ساحلی است که در سال های اخیر به شدت با کم آبی و گاهی با  بی‌آبی مواجه بوده و مسئولین محلی برای حل این مشکل (فارغ از تبعات شیرین سازی آب خلیج فارس) به‌دنبال اخذ مجوز احداث آبشیرین کن هستند اما در طول این سال‌ها جز وعده و وعید چیزی عایدشان نشده و  برخوردهای سلیقه‌ای در اعطای مجوزها باعث شده مردم لب آب همچنان تشنه و با بی آبی دست و پنجه نرم کنند. حال با اجرای طرح انتقال آب به شهرستان های لامرد و مهر استان فارس، مردم ساحل نشین عسلویه به‌دلیل همسایگی با شهرستان های جنوبی استان فارس به شدت تحت تاثیر این اقدام قرار دارند. بالطبع چنین واکنشی از روی تعصب و تنگ نظری نیست اما اگر قرار است به هشدارهای کارشناسان در خصوص تبعات شیرین سازی و انتقال آب توجه نشود و چنین طرح‌هایی برای سایر مناطق اجرا شود، بنابراین طبیعی است که مردم عسلویه به‌دلیل همجواری با دریا خود را مستحق بهره مندی از این آب بدانند.

تجربه نشان داده هر چقدر مسئولین یک منطقه قدرت چانه زنی بیشتری داشته باشند، به همان میزان به خواسته‌ی آنها توجه می‌شود. نباید چنین طرح‌هایی تحت تاثیر مسائل سیاسی واقع شده و بهره‌مندی از آن بسته به چانه زنی استاندار یا نماینده مجلس باشد.

براساس ماده ۳۶ قانون برنامه ششم توسعه؛ وزارت نیرو باید ۳۰ درصد از آب مورد نیاز شهرهای ساحلی همجوار با خلیج فارس و دریای عمان را از طریق آب شیرین کن تامین کند. با توجه به ماه‌های پایانی برنامه ششم توسعه، آیا این مقدار برای شهرهای ساحلی اجرا شده است؟ یا فقط تاسیسات آبشیرین‌کن‌ها در شهرهای ساحلی احداث و آب آن به دیگر مناطق منتقل می‌شود!؟

یادداشت از : یوسف صفری، فعال محیط زیست و عضو منتخب شورای اسلامی روستای سهمو شمالی

انتهای پیام

منبع:ایسنا