به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، برخی از اولین طرح‌های ثبت شده از تصورات لئوناردو داوینچی از هواپیماها، پرنده‌های کوچکی هستند که بال‌هایی مانند پرندگان و حشرات را به منظور بلند شدن در هوا در خود داشتند.

اکنون صدها سال بعد از ترسیم آن نقاشی‌ها، گروهی از مهندسان در روسیه به سراغ ساخت یک بال‌زن(ornithopter) شبیه به سنجاقک به نام “سرنیتی”(Serenity) رفته‌اند که برای ساخت آن مانند داوینچی از حشرات الهام گرفته شده است.

“بال‌زن” به وسایل پرنده‌ای گفته می‌شود که به کمک بال زدن از زمین جدا شده و پرواز می‌کنند. طراحان بال‌زن‌ها می‌کوشند تا شیوه پرواز پرندگان، خفاش‌ها و حشرات را به‌صورت مکانیکی تقلید کنند. بزرگی و کوچکی بال‌زن‌ها ممکن است متفاوت باشد، اما در ساخت بال‌زن‌ها معمولاً تناسب‌هایی که بدن پرندگان و حشرات دارند، رعایت می‌شود. بال‌زن‌های سرنشین‌داری هم ساخته شده و برخی نیز موفق به پرواز شده‌اند. بال‌زن‌ها دو گونه اصلی دارند: نوع موتوردار و نوع دیگر که به‌وسیله زور ماهیچه‌های خلبان آن به پرواز درمی‌آیند.

“سرنیتی” با بدنه تقریباً ۳.۵ متری دارای سه مجموعه بال و شبکه‌ای از باتری‌ها، سیم‌ها و اتصالات است که به طرز چشمگیری توانایی به پرواز درآوردن آن و بال زدن و انجام پروازی کنترل شده را دارند.

بال زدن “سرنیتی” سواری خشنی را ایجاد می‌کند و هر نسخه سرنشین‌دار از آن باید شامل مکانیسم ژیروسکوپ برای تثبیت بدنه باشد.

اما آیا واقعاً می‌توانیم موارد عملی از چنین پرنده‌ای را برای جابجایی افراد در آینده ببینیم؟ مهندسان سازنده “سرنیتی” می‌گویند تصور این کار غیر ممکن نیست و می‌تواند روزی محقق شود.

هواگردی که برای حرکت و پرواز از بال به بال‌های خود متکی است، در مقایسه با هواگردهای دیگر که از موتور یا پروانه استفاده می‌کنند، پتانسیل زیادی برای کاهش آلودگی صوتی دارد، اگرچه صدای بال‌های “سرنیتی” در حال حاضر تا حدی شبیه به صدای دزدگیر خودرو است.

از آنجایی که بال‌زن‌ها از نظر تکنیکی توانایی بال زدن و شناور ماندن را در هوا دارند، یک بال‌زن پیشرفته نیز ممکن است قدرت مانور بیشتری نسبت به یک پهپاد یا یک بالگرد فراهم کند.

البته طراحی بال‌زن‌های سرنشین‌دار نسبت به طراحی بالگردها و پهپادها پیچیده‌تر است، اما این موضوع مانع از تلاش مهندسان رویاپرداز نخواهد شد.

منبع:ایسنا